Opšti cilj podizanja novih šuma je stvaranje produktivnih, kvalitetnih, zdravih, vitalnih i stabilnih šumskih sastojina, koje mogu da zadovolje različite zahteve odnosno funkcije šuma, kao što su: proizvodnja kiseonika i vezivanje ugljenika iz vazduha, regulacija mikroklime i ublažavanje makro-klimatskih promjena, kao i zaštita zemljišta od erozije, zaštita vodnog režima i zaštita infrastrukture od nepovoljnih uticaja i proizvodnja drveta i drvne biomase.

U Vojvodini je pod šumom svega 6,7 %. Svi su složni da su Vojvodini potrebne nove šume i niko nije zadovoljan dinamikom pošumljavanja.

Za ostvarivanje plana pošumljavanja neophodna su velika ulaganja. Potrebno je obezbediti, preko odgovarajućih fondova, neophodna materijalna sredstva za te namene, pre svega za ulaganje u proizvodnju sadnica, obezbeđenje površina, pripremu zemljišta, kao i za negu i zaštitu šuma.

I kad se stvore dva bitna preduslova za podizanje novih šuma, a to su volja i novac, ostaje veoma bitan momenat – pronaći zemljište za pošumljavanje.

Zelena stranka će preko svojih poslanika u republičkoj i pokrajinskoj skupštini, kao i preko svojih zelenih odbornika u skupštinama lokalnih samouprava u kojima su dobili mandat, podržati inicijativu za pošumljavanje državnog poljoprivrednog zemljišta u lokalnim samoupravama.

U poslednjih 20 godina slušamo poruke iz raznih institucija, da je optimalna šumovitost Vojvodine 14%. Za to vreme izdvajana su značajna sredstva i uloženo je dosta truda u podizanje novih šuma, ali šumovitost u Pokrajini se nije povećala. Nameće se pitanje ZAŠTO?!

Odgovor je logičan. Ako su se na nekom mestu podizale nove šume, sigurno je da su se na drugom mestu krčile – „zarad viših interesa“ ili usled aljkavog gazdovanja.

Ključ zaštite državnog interesa po ovom pitanju nalazi se u donošenju dobrih zakona, i ono što je veoma problematično u Srbiji, u primeni pozitivnih zakonskih rešenja.

Zakonska i podzakonska akta suštinski i na dobar način štite interese šuma i šumarske struke. Nažalost državne mere štednje nisu poštedele republičku i pokrajinsku inspekciju za šumarstvo. Nedovoljna zastupljenost najznačajnijih čuvara državnog (a time i narodnog)  interesa na terenu, sigurno ima za posledicu svakodnevnu krađu šuma i samim tim i smanjivanje šumskog fonda.

Zelena stranka snažno i odlučno zastupa stav da je neophodno obezbediti više sredstava republičkoj i pokrajinskoj inspekciji kao najznačajnijoj instituciji za sprovođenje nacionalnih interesa u određenim sektorima.

Šume i šumski ekosistemi prepoznati su kao najznačajniji bioekološki resurs i najsvestraniji činilac obnovljivih prirodnih resursa koji, pored direktnog socio-ekonomskog značaja (produkcijom biomase ‒ kao osnovne sirovine mehaničke i hemijske prerade drveta), istovremeno predstavljaju ekosisteme od neprocenjivog značaja u zaštiti prirode i regulaciji kvaliteta životne sredine.

Podizanje novih šuma je jedna od glavnih mera za poboljšanje globalnog bilansa ugljenika i s tim i ublažavanja klimatskih promena, što je prioritet zelene politike!

Pre podizanja novih šuma, pri redovnom gazdovanju ovim najznačajnijim prirodnim resursima prethodi seča šume.

Ukupnu vrednost šume je veoma teško valorizovati kad se posmatraju sve funkcije šume. Poznato je da vrednost drveta u šumi čini 1/10 od ukupne vrednosti šume. Tri odrasla stabla za 100 godina proizvedu kiseonika jednom čoveku za 60 godina. Ove činjenice, uz mnoge druge, odredile su namenu šumskog prostora od strane države. Zbog toga se seča šuma, kao veštačko zadiranje u prirodne ekosisteme veoma pažljivo planira, u skladu sa biološkim i ekološkim saznanjima za svaku vrstu. Uglavnom se seče planiraju kao vid obnavljanja određenih prostora.

Nažalost usled promenjenih klimatskih faktora kao posledice antropogenog delovanja, prirodne šume gube životnu bitku i sve više zavise od delovanja različitih stručnjaka, na čelu sa šumarskom strukom.

Cilj seče šuma mora biti u funkciji ne samo održavanja postojećeg stanja, nego i znatnog popravljanja.

Stanje šuma u Srbiji neuporedivo je bolje u državnim šumama nego kod privatnika. Razlog je veće prisustvo struke.

Seča šuma se u državnim šumama sprovodi samo kao mera nege i obnove i mora imati za cilj poboljšanje vitalnosti šumskih ekosistema. Naravno ne treba zanemariti ekonomske benefite od seče šuma za privredu jedne države.

Posledice prekomerne seče šuma nakon I i II svetskog rata, kad se sečom šuma obnavljala država, struka i dan danas pokušava na najbolji način sanirati.

Bitna napomena je da se mora napraviti pritisak da se danas seča šuma ne sme obaviti  bez prethodne procene uticaja na životnu sredinu. U zavisnosti od prisustva retkih i ugroženih vrsta na određenom staništu, prave se planovi i dinamika seča na način da prirodne vrednosti ne smeju biti ugrožene.

Savet za prirodne resurse